Infana?e mi vizitis foje la provincan?efurbon por partopreni ekzamenon dum la tago de Printempa Komenco. La? malnova moro, unu tagon anta?e komercistoj de diversaj rondoj starigis ornamitajn arka?ojn kaj gratulis per orkestroj al la oficejo de mandarenoj, tio nomi?as Ludo de Printempo. Anka?mi tien iris kun amikoj por?ui la spektaklon. Tiutage la homoj venis nube. Amba?flanke en la halo sidis oriente-okcidente kvar mandarenoj vid-al-vide ?iuj en ru?a robo. Tiam mi estis tro juna por scii, kiel kiaj oficistoj la mandarenoj funkcias. A?di?is nur bruado de homoj kaj muzikiloj. Jen elpa?is viro vektportanta ion kaj knabo kun disetendi?antaj haroj. Ver?ajne li diris ion, kio tamen dronis nea?debla en la tumulta bruo. Ni vidis, ke la mandarenoj ridis kaj pedelo nigre vestita tuj ordonis la?te ke li komencu la ludon. La viro jesis kaj demandis kian ludon oni volas spekti. La mandarenoj interkonsili?is per kelkaj vortoj kaj la pedelo demandis pri kio la viro lertas. Li respondis, ke li povas renversigi naturajn fenomenojn. Tion raportis la pedelo al la mandarenoj. Momenton poste li reeliris kun ordono, ke oni alportu persikon.
La viro jesis humile kaj demetis sian veston, per kiu li kovris la keston.?ajnigante sin plendanta, li grumblis: "Kiom malprudentas nia mandareno! En sezono de glacio, kie mi povus akiri persikon? Se mi rifuzos, tio certe kolerigos Lian Mo?ton. Kion fari? "
Lia filo parolis: "Pa?jo, vi jam promesis, kiel do povas nun rifuzi? "
Post longa hezitado la magiisto vole-nevole parolis: "Mi jam bone pripensis. Kie oni povas trovi persikon nun, kiam la printempa ne?o ankora? amasi?as en la homa mondo? Nur en la ?ardeno de Diino Wangmu[14]kie regas ?iam prospero sen velko, probable?i trovi?as. Do unika eliro por ni–?teli de tie."
La filo diris: "Hi, sed kiel oni povus?tupare ascendi la?ielon? "
"Rimedo!" La viro respondis.
Kaj li malfermis la keston, de kie li elprenis longan ?nuron, proksimume je kelkdek Zhang[15]longa. Ordigante la viro trovis la randon, kiun li?etis aeren kaj la?nuro tuj pendi?is aere kvaza?io?in kro?is.
Postnelonge li?etis la?nuron pli kaj pli alten?is la?ielo el?erpi?is.
"Venu, mia infano!" Li vokis la knabon. "Mi estas tro olda kaj peza por tien iri, do vi iru!"
Kaj li donis la?nurrandon al la filo dirante: "Surgrimpu per tio! "
La filo akceptis la ?nuron kun perpleksa mieno plendante: "Tro stultas vi, mia patro, ke vi devigas min surgrimpi al la ?ielo dek mil futojn alta per tiel maldika?nuro. Se?i dis?iri?os en la mezo, ?u mi ankora?rezervos mian vivon? "
Sed la patro kriis redevige: "Mi jam misdonis promeson kaj nun ege pentas senhelpe. Do iru, mia filo, malgra?la peno. Se vi sukcesos, certe ricevos premion de cent taeloj da ar?ento, per kio mi edzinigos vin je bela knabino."
La filo prenis la ?nuron kaj ekgrimpis supren spirale. Liaj manoj movi?is kaj piedoj sekvis kvaza?araneo sur aranea?o kaj iom post iom eni?is en nubaron ne plu videbla.
Post longa tempo, falis persiko tiel granda kiel taso. La magiisto?ojega dedi?is tion al la halo. La persiko rondiris de unu al alies manoj de mandarenoj, kiuj post longa observado neniel povis konfirmi a?nei?ian a?tentiecon. Subite la?nuro falis teren.
La magiisto konsterni?is kun ekkrio: "Ho ve! Iu dis?iris la?nuron. Kiel mia filo sin apogas? "
Post momento io falis. Observante li ekvidis, ke jen la kapo de lia filo. Komprenante tion, li lamentis: "Ho, certe la gardisto malka?is la?telon! Fatala?o por mia filo! "
Post momento, falis gambo kaj membroj sin sekvis unu post alia falantaj. La magiisto kun kortu?a plorego kolektis la membrojn de sia filo en la keston kaj ?in fermis dirante: "Mi havis nur tiun?i solan filon, kiu?iam kaj?ie min akompanis en migrado. Hodia? pelate de la ordono li estis trafita senatendite de severa malfeli?o. Kion mi povas fari krom lin enterigi? "
Li iris al la halo kaj petegis: "Jen, mia filo estis mortigita pro la persiko. Kompatu min kaj helpu en lia enterigo, pro kio mi restos eterne dankema al vi!" Mandarenoj treege?oki?is kaj?iuj monalmozdonis malavare.
La magiisto akceptis?ies donacojn, metis ilin en sian po?on kaj vokis frapante la keston: "Mia filo, kial vi ankora?ne eliris por danki pro la premio?" La?lia voko ekiris el la kesto la knabo kun disetendi?antaj haroj, kiu kappu?is la kovrilon kaj riverencis al la nordo. Tiu knabo, estis neniu alia ol la propra filo de la magiisto. Pro la eksterordinara mirindeco, ?is hodia? mi ankora? bone memoras ?i tiun magion. Poste mi a?dis, ke adeptoj de la religio de Blanka Lotuso scipovas tiun magion, ?u ili do estis ties dis?iploj.
